Baai-baai-basisschool

Ik zag de huilbui vorig jaar al hangen, tijdens de musical van mijn oudste. Nu mijn jongste ook bijna zover is, neemt mijn melodramatische gevoel met de dag toe.

Hoe vaak heb ik ze niet naar die school gebracht en gehaald? Wanhopige pogingen om twee onwillige peuters in (of uit) hun zitjes op mijn fiets te wringen. Tot ze op een gegeven moment zelf wilden lopen (of, nóg erger: fietsen!) en ik alleen nog maar sirenes hoorde.

De basisschool was ook mijn centrale plek, hun eerste jaren. Ik kwam er vier keer per dag. Het schoolplein bleek een samenleving op zich. Soms probeerde ik me angstvallig te verstoppen om bepaalde moeders te ontwijken. Met andere stond ik lang na dat de school uit was nog steeds te kletsen. Veel juffen (en helaas te weinig meesters) voorbij zien gaan. Ouders vielen weg of gingen uit elkaar. Mijn kinderen kwamen thuis met leuke vriendjes, en een enkele keer met minder leuke. Dan duurde zo’n middag ineens wel heel erg lang…

Me dood geërgerd aan de immer-aanwezige – klassenmoeders, maar dankbaar voor hun inzet bij activiteiten waar ik geen tijd voor , of zin in had. Ik vervloekte de klassenmoeder die mijn kind hardnekkig bleef stalken om de vijftig cent voor het kadootje voor de juf, terwijl hij het al lang aan haar zoontje had gegeven. De afschuwelijkste knutsel-gedrochten kwamen mee naar huis, moesten weken tentoongesteld staan voor het raam. Boos waren ze wanneer ze ontdekten dat ik het had weggegooid. Iedere moederdag 2 jongetjes met een versje naast mijn bed. Zó schattig…

Boos op de juf die er voor zorgde dat mijn kind twee jaar lang met de grootste tegenzin naar school ging. Blij met de meester die dat binnen een week geheel liet omslaan. Traktaties knutselen- en verzinnen werd steeds gecompliceerder door voedselallergieën-en intoleranties. Worstjes verdwenen van de prikker want die waren niet halal. Kinderfeestjes steeds absurder, en God wat was ik blij als ik er weer voor een jaar vanaf was! Jaren de vierdaagse gelopen, avond na avond in de stromende regen. Tot ik er achter kwam dat ook mijn kinderen er helemaal niks aan vonden…

Kriebelmoeders die me tot drie keer toe de stuipen op het lijf joegen door de ‘gevreesde brief’ aan een van mijn kinderen mee te geven. Dagenlang haren wassen met stinkende shampoo bij een huilend kind, en dan weer uren met een luizenkam er doorheen. Al mijn textiel in de was of in de vriezer, en iedere dag stofzuigen van boven naar beneden. Mijn huis zag er nooit meer zo schoon uit dan wanneer ik een kind met hoofdluis had. Dát dan weer wel…

En nu gaat ook mijn ‘kleinste’ afscheid nemen van alles dat ik gehaat, én van gehouden heb, maar wat vooral 9 jaar lang zó vertrouwd was….

Ik zet mijn zonnebril maar op, tijdens die musical.